Birgün Bu Gemi Batarsa, Sağ Kalmaya Değil İnsan Kalmaya Bak!

Bir zamanlar dünya denilen bu dev gemi, rotasını yıldızlara göre belirlerdi. Şimdi pusulası yok, kaptanı belirsiz ve her güvertede farklı bir yangın var. Hepimiz aynı gemideyiz ama kimileri zırhlı kamaralarda şarap yudumluyor, kimileri motor dairesinde boğuluyor.

İnsanlık uzun zamandır hastaydı. Belki de farkında olmadan, kendi kıyametinin mimarına dönüştü. Kalabalıklar, artık fikir üretmiyor; sadece tıklıyor, kaydırıyor, tüketiyor. Para, artık metal ya da kağıt değil; görünmeyen bir zincir. Kimi altına tapıyor, kimi sanal servetle ruhunu ipotek ediyor.

Ve ekonomi... Yalnızca bir kriz değil bu yaşadığımız; bir çöküş provası. Market rafları dolu, cüzdanlar boş. İnsanlar çalışıyor ama karnı doymuyor. İradesi kırılan milyonlar, ekranlardan hayal satın alıyor. Yalnızlık, yeni dünya düzeninin para birimi oldu. Kimse kimseye borçlu değil, çünkü herkes kendi içinden iflas etti.

Ve bak, takvim yapraklarında unutulmuş kehanetler yeniden kıpırdanıyor. “İnsan gökyüzüne hükmedeceği gün kendi sonunu hazırlar” denmişti. Şimdi uzaya maden gemileri gönderiyoruz ama yeryüzünde barınağımız yok.

Birileri, hiç durmadan yeni düzenler kuruyor. Adına sistem dedikleri şey, insanı içine alıp öğüten bir değirmen. Kurallar var ama adalet yok. Özgürlük var ama yalnızca sanal gerçeklik gözlüğüyle. Sanki sondan bir adım öncesini yaşıyoruz. Ne bilelim belki de son dize yazılmış, sadece şarkının bitmesi bekleniyordur.

Ve doğa… Artık uyarı vermiyor, cezalandırıyor. Depremler, sıradanlaştı. Eskiden “fay hattı” haritaları konuşulurdu, şimdi herkes kendi iç kırığını taşıyor. Toprağın altı da üstü gibi huzursuz. Bir şehir yerle bir oluyor, ama ekran başında sadece “kaç kişi öldü?” diye soruluyor. Rakamlar ruhları gömüyor. 

Seller, artık yağmurun kardeşi değil, öfkesidir. Bir günde dört mevsim yağıyor. Gökyüzü susmuyor, toprak yetmiyor, duvarlar dayanmaz oluyor. 

İnsan yapısı her şey çürük çünkü temeli çıkar, tavanı yalan. Ve bak, alametler usulca diziliyor birer birer. Güneş ansızın kararırken, ay kızıl bir yara gibi yükseliyor. Gökyüzü, kendini tanımaz hâlde. Hayvanlar rotasını şaşırıyor, balinalar karaya vuruyor, kuşlar kuzeye uçamıyor. Doğanın pusulası bozuldu. 

Çılgın felaketler artık haber değil, alışkanlık. Bir kıta yanıyor, diğerinde buzullar çöküyor. Bir yerde susuzluk, bir yerde taşkın. İnsanlık, kendini tanımadığı gibi yaşadığı gezegeni de unuttu. Şimdi her afet, birer haykırış: “Bu düzenin sonu geldi.”

Ama yine de kimse duymuyor. Çünkü insanlık, kulağını gerçeklere değil, eğlenceye çevirmiş. Felaket anonslarının üstüne kahkaha efekti koyuyorlar. 

Ve tam bu noktada diyorum ki: Birgün bu gemi batarsa, sağ kurtulmaya değil insan kalmaya bak. 

Çünkü bu bir batış değil sadece, bir ayıklanma. Ruhunu yitirmeyen kurtulacak. Kalbini taşlaştırmayan kalacak. Unutma, bu çağda hayatta kalmak için sadece nefes almak yetmez. Bilmek gerek. Görmek gerek. Ve bazen susmamak gerek. Kurtul ki yeni dünyayı kuranlardan olasın.

Sular çekildikten sonra yalnızca gerçeğin kemikleri kalır.
 

Okuyan, düşünen ve hisseden herkese teşekkür ederim. 

Unutma, bir gün bu gemi batarsa…

 Sağ kalmaya değil, insan kalmaya bak!

Yazar

Muammer KILIÇ